ZoRo - 3 Maj 2014, 22:04 Temat postu: Czytania - III Niedziela Wielkanocna - 4maja 2014 r. Trzecia Niedziela Wielkanocna, 4 maja 2014 r. PIERWSZE CZYTANIE Dz 2, 14. 22-28 Bóg wskrzesił Jezusa zerwawszy więzy śmierci Czytanie z Dziejów Apostolskich W dzień Pięćdziesiątnicy stanął Piotr razem z Jedenastoma i przemówił donośnym głosem: «Mężowie Judejczycy i wszyscy mieszkańcy Jerozolimy, przyjmijcie do wiadomości i posłuchajcie uważnie mych słów: Jezusa Nazarejczyka, męża, którego posłannictwo Bóg potwierdził wam niezwykłymi czynami, cudami i znakami, jakich Bóg przez Niego dokonał wśród was, o czym sami wiecie, tego męża, który z woli, postanowienia i przewidzenia Bożego został wydany, przybiliście rękami bezbożnych do krzyża i zabiliście. Lecz Bóg wskrzesił Go, zerwawszy więzy śmierci, gdyż niemożliwe było, aby ona panowała nad Nim. Dawid bowiem mówił o Nim: „Miałem Pana zawsze przed oczami, gdyż stoi po prawicy mojej, abym się nie zachwiał. Dlatego ucieszyło się serce moje i rozradował się język mój, także i ciało moje spoczywać będzie w nadziei, że nie zostawisz duszy mojej w Otchłani ani nie dasz Świętemu Twemu ulec skażeniu. Dałeś mi poznać drogi życia i napełnisz mnie radością przed obliczem Twoim”». Oto Słowo Boże. PSALM RESPONSORYJNY: Ps 16 (15), 1-2a i 5. 7-8. 9-10.11 (R.: por. 11) Ukaż nam, Panie, Twoją ścieżkę życia. Zachowaj mnie, Boże, bo chronię się do Ciebie, * mówię do Pana: «Tyś jest Panem moim». Pan moim dziedzictwem i przeznaczeniem, * to On mój los zabezpiecza. Ukaż nam, Panie, Twoją ścieżkę życia. Błogosławię Pana, który dał mi rozsądek, * bo serce napomina mnie nawet nocą. Zawsze stawiam sobie Pana przed oczy, * On jest po mojej prawicy, nic mną nie zachwieje. Ukaż nam, Panie, Twoją ścieżkę życia. Dlatego cieszy się moje serce i dusza raduje, * a ciało moje będzie spoczywać bezpiecznie, bo w kraju zmarłych duszy mej nie zostawisz * i nie dopuścisz, bym pozostał w grobie. Ukaż nam, Panie, Twoją ścieżkę życia. Ty ścieżkę życia mi ukażesz, * pełnię Twojej radości i wieczną rozkosz * po Twojej prawicy. Ukaż nam, Panie, Twoją ścieżkę życia. DRUGIE CZYTANIE 1 P 1, 17-21 Zostaliście wykupieni drogocenną krwią Chrystusa Czytanie z Pierwszego listu świętego Piotra Apostoła Bracia: Jeżeli Ojcem nazywacie Tego, który sądzi nie mając względów na osoby, ale według uczynków każdego człowieka, to w bojaźni spędzajcie czas swojego pobytu na obczyźnie. Wiecie bowiem, że z waszego odziedziczonego po przodkach złego postępowania zostaliście wykupieni nie czymś przemijającym, srebrem lub złotem, ale drogocenną krwią Chrystusa, jako baranka niepokalanego i bez zmazy. On był wprawdzie przewidziany przed stworzeniem świata, dopiero jednak w ostatnich czasach się objawił ze względu na was. Wy przez Niego uwierzyliście w Boga, który wzbudził Go z martwych i udzielił Mu chwały, tak że wiara wasza i nadzieja są skierowane ku Bogu. Oto Słowo Boże. ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ: por Łk 24, 32 Alleluja, Alleluja, Alleluja Panie Jezu, daj nam zrozumieć Pisma, niech pała nasze serce, gdy do nas mówisz. Alleluja, Alleluja, Alleluja EWANGELIA Łk 24, 13-35 Poznali Chrystusa przy łamaniu chleba Słowa Ewangelii według świętego Łukasza Oto dwaj uczniowie Jezusa tego samego dnia, w pierwszy dzień tygodnia, byli w drodze do wsi, zwanej Emaus, oddalonej sześćdziesiąt stadiów od Jerozolimy, Rozmawiali oni z sobą o tym wszystkim, co się wydarzyło. Gdy tak rozmawiali i rozprawiali z sobą, sam Jezus przybliżył się i szedł z nimi. Lecz oczy ich były niejako na uwięzi, tak że Go nie poznali. On zaś ich zapytał: «Cóż to za rozmowy prowadzicie z sobą w drodze?» Zatrzymali się smutni. A jeden z nich, imieniem Kleofas, odpowiedział Mu: «Ty jesteś chyba jedynym z przebywających w Jerozolimie, który nie wie, co się tam w tych dniach stało». Zapytał ich: «Cóż takiego?» Odpowiedzieli Mu: «To, co się stało z Jezusem z Nazaretu, który był prorokiem potężnym w czynie i słowie wobec Boga i całego ludu; jak arcykapłani i nasi przywódcy wydali Go na śmierć i ukrzyżowali. A myśmy się spodziewali, że właśnie On miał wyzwolić Izraela. Teraz zaś po tym wszystkim dziś już trzeci dzień, jak się to stało. Co więcej, niektóre z naszych kobiet przeraziły nas: Były rano u grobu, a nie znalazłszy Jego ciała, wróciły i opowiedziały, że miały widzenie aniołów, którzy zapewniają, iż On żyje, Poszli niektórzy z naszych do grobu i zastali wszystko tak, jak kobiety opowiadały, ale Jego nie widzieli». Na to On rzekł do nich: «O nierozumni, jak nieskore są wasze serca do wierzenia we wszystko, co powiedzieli prorocy! Czyż Mesjasz nie miał tego cierpieć, aby wejść do swojej chwały?» I zaczynając od Mojżesza poprzez wszystkich proroków wykładał im, co we wszystkich Pismach odnosiło się do Niego. Tak przybliżyli się do wsi, do której zdążali, a On okazywał, jakoby miał iść dalej. Lecz przymusili Go, mówiąc: «Zostań z nami, gdyż ma się ku wieczorowi i dzień się już nachylił». Wszedł więc, aby zostać z nimi. Gdy zajął z nimi miejsce u stołu, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał go i dawał im. Wtedy otworzyły się im oczy i poznali Go, lecz On zniknął im z oczu. I mówili nawzajem do siebie: «Czy serce nie pałało w nas, kiedy rozmawiał z nami w drodze i Pisma nam wyjaśniał?» W tej samej godzinie wybrali się i wrócili do Jerozolimy. Tam zastali zebranych Jedenastu i innych z nimi, którzy im oznajmili: «Pan rzeczywiście zmartwychwstał i ukazał się Szymonowi». Oni również opowiadali, co ich spotkało w drodze, i jak Go poznali przy łamaniu chleba. ................................. Kontakt: liturgia (at) niedziela.pl ZoRo - 4 Maj 2014, 05:43 Ile razy czytam o drodze do Emaus, chwyta mnie pragnienie, by i mnie przydarzylo sie pdobne spotkanie z Panem Jezusem...Choc...na pewno, przynajmniej raz, przydarzylo mi sie COŚ podobnego, kilka lat temu, w drodze przy Centrum Onkologii, dokąd zmierzalam po kolejna dawke "chemiii"...Na moment zobaczylam, ze ON -biedny, ubiczowany, w cierniowej koronie, idzie ze mną... "...Gdy tak rozmawiali i rozprawiali z sobą, sam Jezus przybliżył się i szedł z nimi. Lecz oczy ich były niejako na uwięzi, tak że Go nie poznali...." Mysle, ze wiele razy w zyciu zdarzyc sie moze kazdemu taka rozmowa gdzies w drodze, wedlug obietnicy:..."bo gdzie dwoch albo trzech gromadzi sie w Imie Moje,tam JA JESTEM miedzy nimi"...Mysle tez, ze podczas naszych wirtualnych spotkan, ON moze przebywac wsrod nas... Abuna Zygmunt - 4 Maj 2014, 11:13 Ja tez tak mysle Zosiu i nasz problem polega na tym, ze jestesmy "nierozumni, a nasze serca nie sa skoro do rozumienia tego co mowili prorocy" Abuna Zygmunt - 4 Maj 2014, 11:13 To nie Bog jest niewidzialny, ale to czlowiek jest slepy. Bog przemawia do czlowieka poprzez „niezwykle czyny, cuda i znaki” ale jest On ignorowany , gdyz czlowiek w swoim sercu daje pierwszenstwo innym slowom, pragnieniom i planom anizeli plany Boze. Ten ktory byl zapowiadany przez prorokow, Mesjasz, przyszedl by wybawic Izraela, ale zostal przez swoich odrzucony, gdyz burzyl ich plany odnoszace sie do zdobycia wladzy i bogactwa. Ta sama logika funkcjonuje dzisiaj u przesladowcow Kosciola. Strzezmy sie jednak wszelkiego doktrynerstwa i suchych schematow myslowych. Rowniez Kosciol jest nieustannie kuszony aby przyjac mentalnosc swiata i manifestowac swoja odmiennosc po to aby na sposob swiata na tym materialnie i prestizowo zarobic. Jest to rowniez zdradą Chrystusa, tym bardziej obrzydliwa, ze zakamuflowaną . ElzbietaS - 4 Maj 2014, 11:33 "A myśmy się spodziewali ... jak nieskore są wasze serca do wierzenia Czy serce nie pałało w nas, kiedy rozmawiał z nami ..." Trudno uwolnić sie od oczekiwań , bo serce nieskore do wierzenia. Trudno wyrazić co sie w nim dzieje, kiedy Go naprawdę sluchamy. Alina - 4 Maj 2014, 21:24 Wybitnie lubię ten fragment Ewangelii. Może dlatego, że wydaje mi się, iż dość dobrze czuję to, co mogło dziać się w sercach uczniów. Smutek, żal, rozgoryczenie, zawiedzione nadzieje...to częste doświadczenie człowieka. W to doświadczenie dość łatwo wkrada się zły duch. Bo jak inaczej wytłumaczyć fakt, że niekiedy tkwimy w takim rozgoryczeniu i smutku, kontemplujemy go w sobie i nie możemy z niego wyjść. Nawet mamy świadomość, że gdybyśmy wreszcie przestali, gdybyśmy spojrzeli inaczej i dalej, to dostrzeglibyśmy światło, że ono jest, ale tkwienie w ciemności sprawia nam paradoksalnie jakąś trudną do wytłumaczenia przyjemność, jakoś nas wiąże i zniewala. Wtedy trzeba wytrącić siebie z poczucia tej złej równowagi w której tkwimy. Trzeba coś zrobić. Wydaje mi się, że wyjścia są dwa. Można wyjść ku drugiemu, wyjść nawet wbrew własnej ochocie i chęci. Obdarować kogoś bezinteresownym dobrem, a wtedy życie nabiera jakby nowych barw, wtedy jak napisał dzisiaj ojciec eremita :OBDAROWUJĄCY ZOSTAJE OBDAROWANYM. Można też zwrócić swe serce ku Bożemu Słowu, pozwolić się Jemu nasycić, tak jak nasycili się uczniowie idący do Emaus. Trzeba podjąć trud zaangażowania się w modlitwę, w rozważanie Słowa, w Psalmy ...Są to jakby dwie drogi , które się wzajemnie uzupełniają i których doświadczyli też uczniowie idący do Emaus . Panie, pomóż mi o tym pamiętać, gdy sama będę zapadać się w ciemność...i dodawaj mi sił, aby z tych moich ciemności wyjść... Giga - 5 Maj 2014, 20:25 Ja tez gdy zaczynalam chorowac i bardzo sie balam tego co dzialo sie z moim cialem zostalam uspokojona w kaplicy szpitalnej,gdy patrzylam na Jezusa na krzyzu.Zobaczylam swoj udzial w Jego krzyzu w bolacych dloniach,barkach,stopach,kolanach,szyi.Odczulam nasza wzajemna bliskosc i to,ze moje cierpienie jest Jego cierpieniem...no i to doswiadczenie bylo swiatlem na mojej drodze krzyza takze pozniej,gdy bywalo ciemno |
