ZoRo - 9 Marzec 2015, 16:28 Temat postu: ...wierzyć i ufać i mieć wyciągnięte ramiona do Boga... Wołałam ja, wołali Przyjaciele...Rozkwitła we mnie nadzieja po wstepnych wynikach badań lekarskich...Ważne przeżycia w ostatnich, kilkudziesieciu dniach...Jeszcze kazdy wariant jest mozliwy ale ja zaczelam życ na nowo...Bóg w zaskakujacy sposob wkracza w kazda chwile...Żyć chwilą obecną...Prosze o chleb powszedni na dzis...A tym chlebem jest wszystko co mnie dzis spotyka, co mi Pan Bóg daje. Uslyszalam niedawno: "Jesli życie jest modlitwą, to i śmierć staje się modlitwą"...Ważne podsumowanie pozornie szarej codzienności...Tylko - "pozornie", bo Bóg jest w każdej chwili ze mną...ŚWIĘTY BOŻE, ŚWIĘTY MOCNY, ŚWIĘTY NIEŚMIERTELNY...dziękuję! pełnia życia umieć wołać daleko więcej znaczy aniżeli grobowa cisza umieć krzyczeć daleko głębiej wprowadza w tajemnice ludzkiego bytowania aniżeli gwałcenie uczuć milczeniem bez milczenia jednak wołanie nie rozumie siebie ani krzyk modlitwa łączy w sobie milczenie i krzyk w pełnię życia I nawet jeśli nią nie jest To chce nią być Najważniejsze najważniejsze – mieć ręce wyciągnięte zawsze do Boga najważniejsze – wyprostować się jak kobieta uwolniona od swojej niemocy po osiemnastu latach próżnych oczekiwań najważniejsze – to móc Bogu patrzeć prosto w oczy nie wątpić i dotykiem jak Tomasz pewności nie szukać wierzyć i ufać i mieć wyciągnięte ramiona do Boga jak On je po ojcowsku wyciąga do nas z krzyża aby przygarnąć jak dzieci do przebitego Serca swego Syna Nawrócenie niespodziewanie to przyszło na mnie zupełnie niezasłużenie u kresu pielgrzymki do suchych potoków zniechęcenia pod upalnym niebem przegranej ogromnej samotnie skromnie jak kępa górskich kwiatów jak bukiet ożywczych spojrzeń milczeniem rąk po których pływają łabędzie tajemnych przyrzeczeń dotykiem stągwi pełnej wina przemienienia płaczem i chlebem po długiej rozłące płaczem i śmiechem ziemią i niebem jesteś dla mnie jestem dla Ciebie Taki naturalnie niezwykły taki drogi mi jesteś taki bliski w ten dzień uroczysty w ten czysty poranek w gotyckim sklepieniu ciszy w strugach świateł przeźroczystych Mocny Wielki Nieśmiertelny taki zwyczajny taki swojski taki naturalnie niezwykły Wiersze O.Zygmunta Kwiatkowskiego ElzbietaS - 9 Marzec 2015, 20:23 zaczelam życ na nowo... Bogu niech bedą dzieki. umieć wołać ... umieć krzyczeć ... umieć milczeć ... w modlitwie ŚWIĘTY BOŻE, ŚWIĘTY MOCNY, ŚWIĘTY NIEŚMIERTELNY zmiluj sie nad nami |
