ZoRo - 23 Lipiec 2014, 14:14 Temat postu: ...wstaje z klęczek i na drogi polne samotnie się wymyka... Wszystko dobre, co sie dobrze konczy...Zaczelo sie dobrze - w drodze do Koscioła, połroczny wnuczek sasiada podarowal mi bezinteresownie czarujacy, niewinny usmiech...Zapowiedz upału nie sprawdzila sie...I najwazniejsza wiesc w tym ZoRowym "sprawozdaniu" - Abuna sie odnalazl! - udalo mi sie go wczoraj przestraszyc (przepraszam, Ojcze, za swoje makabryczne półżarty)... Ale juz milkne; juz niech bedzie cisza, w którą pozwalam sobie wpleść garsc poetyckich zwierzen O.Zygmunta, ciagle aktualnych...z Bogiem... Za wiele Najświętszą Panienkę Dzisiaj proszę O szczególną łaskę Kilku stokrotek Z bujnych trawników nieba Dla pewnego staruszka Który wmówił sobie Że ani stokrotek Ani lak niebieskich nie ma Po ostatnim zawale sumienia Który nawiedził jego duszę Bo za wiele się spodziewał po sobie Niebieska Jerozolima tyle szczęścia na głowę mi się leje taka ogromna jest jego nawałnica gdy Jerozolima niebieska łagodnie jak olej błogosławieństwa po brodzie Aarona na moją modlitwę spływa ogarniając całe moje wnętrze i płuca i serce tak że moja biedna dusza gdy Twoja obecność jak matczyne ręce łagodnie ją podtrzymuje i przenika wstaje z klęczek i na drogi polne samotnie się wymyka aby pomieścić w sobie szczęśliwe brzemię tego bolesnego przeżycia Dom kwiaty paproci uczyły się wtedy zakwitać wrzosy były jak fioletowa muzyka liście drzew starały się nawlekać na różańce ciszy granie pierwszych cykad pól przestrzeń odkryta czekała na pierwszy zasiew zbóż na rajskich błoniach dom stanął cały w malwach i winnicach ptaki tak głośno śpiewały że na dobrą sprawę nie było słychać co powiedziała Ewa do Adama gdy przyszła go przywitać w pierwszy dzień ich wspólnego pożycia Wiersze O.Zygmunta Kwiatkowskiego dbb - 23 Lipiec 2014, 15:31 ''Tyle szczescia na glowe mi sie leje"...tez bym tak chciala...i tego zycze wszystkim. |
