Wtorek, 17 STYCZNIA 2017
Wspomnienie św. Antoniego, opata
(Hbr 6,10-20)
Nie jest Bóg niesprawiedliwy, aby zapomniał o czynie waszym i miłości, którą okazaliście dla imienia Jego, gdyście usługiwali świętym i jeszcze usługujecie. Pragniemy zaś, aby każdy z was okazywał tę samą gorliwość w doskonaleniu nadziei aż do końca, abyście nie stali się ospałymi, ale naśladowali tych, którzy przez wiarę i cierpliwość stają się dziedzicami obietnic. Albowiem gdy Bóg Abrahamowi uczynił obietnicę nie mając nikogo większego, na kogo mógłby przysiąc, przysiągł na samego siebie, mówiąc: Zaiste, hojnie cię pobłogosławię i ponad miarę rozmnożę. A ponieważ tak cierpliwie oczekiwał, otrzymał to, co było obiecane. Ludzie przysięgają na kogoś wyższego, a przysięga dla stwierdzenia /prawdy/ jest zakończeniem każdego sporu między nimi. Dlatego Bóg, pragnąc okazać ponad wszelką miarę dziedzicom obietnicy niezmienność swego postanowienia, wzmocnił je przysięgą, abyśmy przez dwie rzeczy niezmienne, co do których niemożliwe jest, by skłamał Bóg, mieli trwałą pociechę, my, którzyśmy się uciekli do uchwycenia zaofiarowanej nadziei. Trzymajmy się jej jako bezpiecznej i silnej kotwicy duszy, /kotwicy/, która przenika poza zasłonę, gdzie Jezus poprzednik wszedł za nas, stawszy się arcykapłanem na wieki na wzór Melchizedeka.
(Ps 111, 1-2.4-5.9-10)
REFREN: Pan Bóg pamięta o swoim przymierzu
Z całego serca będę chwalił Pana
w radzie sprawiedliwych i na zgromadzeniu.
Wielkie są dzieła Pana,
zgłębiać je mają wszyscy, którzy je miłują.
Sprawił, że trwa pamięć Jego cudów,
Pan miłosierny i łaskawy.
Dał pokarm bogobojnym,
pamiętać będzie wiecznie o swoim przymierzu.
Zesłał odkupienie swojemu ludowi,
na wieki ustanowił swoje przymierze,
imię Jego jest święte i wzbudza trwogę.
A Jego sprawiedliwość będzie trwać na wieki.
(Ef 1,17-18)
Niech Ojciec naszego Pana Jezusa Chrystusa, przeniknie nasze serca swoim światłem, abyśmy wiedzieli, czym jest nadzieja waszego powołania.
(Mk 2,23-28)
Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat wśród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. Na to faryzeusze rzekli do Niego: Patrz, czemu oni robią w szabat to, czego nie wolno? On im odpowiedział: Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie, i był głodny on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom. I dodał: To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest panem szabatu.
....................................,
mateusz.pl » czytania na każdy dzień
(Mk 2,23-28)
Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat wśród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. Na to faryzeusze rzekli do Niego: Patrz, czemu oni robią w szabat to, czego nie wolno? On im odpowiedział: Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie, i był głodny on i jego towarzysze?...
Podziwiam Twoją cierpliwosc, Panie Jezu. Jakze zamkniete byly serca faryzeuszow! A Ty nie traciles nadziei, ze i oni otworza sie na Twoja Naukę, na tak liczne dowody Twojej Boskosci...Próbowales do nich dotrzec poprzez przyklad Dawida...A wystarczylo spojrzec na kłos zboza i wielbic Boga za chleb zawarty w ziarnach...Takie cuda! Dzieki Ci za nie wszystkie, Boże Ojcze Wszechmogący! Dziękuję, ze je widzę takze oczyma duszy...
Wczesniej Pan Jezus powiedzial, aby „nowe wino wlewac do nowych byklakow”. Tutaj daje nam dalsza wskazowke, pozwalajaca nam lepiej zrozumiec Jego ewangeliczna duchowosc.
Znakiem zywej wiary jest nadzieja. Gdy brakuje nadziei, chwieje sie wiara. Nadzieja nasza opiera sie na slowie Bozym wzmocnionym, ze wzgledu na slabosc naszej wiary, Jego uroczysta obietnica spenienia. Nadzieja jest „trwalą pociechą”i kotwica, ktora utrzymuje czlowieka w wyznawanej przez niego wierze.
Pan miłosierny i łaskawy.
Dał pokarm bogobojnym,
pamiętać będzie wiecznie o swoim przymierzu.
Niech Ojciec naszego Pana Jezusa Chrystusa, przeniknie wasze serca swoim światłem, abyśmy wiedzieli, czym jest nadzieja waszego powołania. (Ef 1,17-18)
Wdzieczni za zawarcie przymierza z nami i za przyrzeczenie spelnienia obietnicy szczescia ktorej czekamy, prosimy Cie Panie abys nam blogoslawił dzisiaj i zawsze - Ojcze i Synu i Duchu Swiety.
"... aby każdy z was okazywał tę samą gorliwość w doskonaleniu nadziei aż do końca ..."
Obyśmy wciąż dbali o tę Nadzieję, która jest w nas,
ale też pomagali innym doskonalić ją w sobie...
Bo przecież tak łatwo nieostrożnym słowem zabrać komuś Nadzieję.
Nie moĹźesz pisaÄ nowych tematĂłw Nie moĹźesz odpowiadaÄ w tematach Nie moĹźesz zmieniaÄ swoich postĂłw Nie moĹźesz usuwaÄ swoich postĂłw Nie moĹźesz gĹosowaÄ w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Nie możesz ściągać załączników na tym forum
FAQ
Szukaj
UĹźytkownicy
Grupy
Rejestracja
Zaloguj
