nasz DOM

[ZoRo]

Sobota, 09 stycznia 2021
II Tydzień po Narodzeniu Pańskim

(1 J 4,11-18)
Umiłowani, jeśli Bóg tak nas umiłował, to i my winniśmy się wzajemnie miłować. Nikt nigdy Boga nie oglądał. Jeżeli miłujemy się wzajemnie, Bóg trwa w nas i miłość ku Niemu jest w nas doskonała. Poznajemy, że my trwamy w Nim, a On w nas, bo udzielił nam ze swego Ducha. My także widzieliśmy i świadczymy, że Ojciec zesłał Syna jako Zbawiciela świata. Jeśli kto wyznaje, że Jezus jest Synem Bożym, to Bóg trwa w nim, a on w Bogu. Myśmy poznali i uwierzyli miłości, jaką Bóg ma ku nam. Bóg jest miłością: kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg trwa w nim. Przez to miłość osiąga w nas kres doskonałości, ponieważ tak, jak On jest w niebie, i my jesteśmy na tym świecie. W miłości nie ma lęku, lecz doskonała miłość usuwa lęk, ponieważ lęk kojarzy się z karą. Ten zaś, kto się lęka, nie wydoskonalił się w miłości.

(Ps 72,1-2,10-11,12-13)
REFREN: Uwielbią Pana wszystkie ludy ziemi

Boże, przekaż Twój sąd Królowi,
a Twoją sprawiedliwość synowi królewskiemu.
Aby Twoim ludem rządził sprawiedliwie
i ubogimi według prawa.

Królowie Tarszisz i wysp przyniosą dary,
królowie Szeby i Saby złożą daninę.
I oddadzą Mu pokłon wszyscy królowie,
wszystkie narody będą Mu służyły.

Wyzwoli bowiem biedaka, który Go wzywa,
i ubogiego, co nie ma opieki.
Zmiłuje się nad biednym i ubogim,
nędzarza ocali od śmierci.

(1 Tm 3,16)
Chrystus został ogłoszony narodom, znalazł wiarę w świecie, Jemu chwała na wieki.

(Mk 6,45-52)
Kiedy Jezus nasycił pięć tysięcy mężczyzn, zaraz przynaglił swych uczniów, żeby wsiedli do łodzi i wyprzedzili Go na drugi brzeg, do Betsaidy, zanim odprawi tłum. Gdy rozstał się z nimi, odszedł na górę, aby się modlić. Wieczór zapadł, łódź była na środku jeziora, a On sam jeden na lądzie. Widząc, jak się trudzili przy wiosłowaniu, bo wiatr był im przeciwny, około czwartej straży nocnej przyszedł do nich, krocząc po jeziorze, i chciał ich minąć. Oni zaś, gdy Go ujrzeli kroczącego po jeziorze, myśleli, że to zjawa, i zaczęli krzyczeć. Widzieli Go bowiem wszyscy i zatrwożyli się. Lecz On zaraz przemówił do nich: „Odwagi, Ja jestem, nie bójcie się”. I wszedł do nich do łodzi, a wiatr się uciszył. Oni tym bardziej byli zdumieni w duszy, że nie zrozumieli sprawy z chlebami, gdyż umysł ich był otępiały.
.........................................
mateusz.pl » czytania na każdy dzień

[ZoRo]

(1 J 4,11-18)
Umiłowani, jeśli Bóg tak nas umiłował, to i my winniśmy się wzajemnie miłować. Nikt nigdy Boga nie oglądał. Jeżeli miłujemy się wzajemnie, Bóg trwa w nas i miłość ku Niemu jest w nas doskonała....
..doskonała miłość usuwa lęk, ponieważ lęk kojarzy się z karą. Ten zaś, kto się lęka, nie wydoskonalił się w miłości.

Panie mój! - czy nie za duzo ode mnie wymagasz? Mnie samej trudno o umilowanie drugiego czlowieka, to jak moge od niego oczekiwac, ze on mnie polubi?...

(Mk 6,45-52)
Kiedy Jezus nasycił pięć tysięcy mężczyzn, zaraz przynaglił swych uczniów, żeby wsiedli do łodzi i wyprzedzili Go na drugi brzeg, do Betsaidy, zanim odprawi tłum. Gdy rozstał się z nimi, odszedł na górę, aby się modlić...
...Oni zaś, gdy Go ujrzeli kroczącego po jeziorze, myśleli, że to zjawa, i zaczęli krzyczeć. Widzieli Go bowiem wszyscy i zatrwożyli się. Lecz On zaraz przemówił do nich: „Odwagi, Ja jestem, nie bójcie się”. I wszedł do nich do łodzi, a wiatr się uciszył. Oni tym bardziej byli zdumieni w duszy, że nie zrozumieli sprawy z chlebami, gdyż umysł ich był otępiały.

O, Panie Jezu! - czy Ty wiesz jak bardzo Cię kocham za takie Twoje Cuda? Tak - bardzo Cie kocham...Jeszcze przed chwilą trudno było mi sie duchowo "pozbierać", ale gdy sięgnęłam po to Twoje słowo, "paraliż psychiczny" ustał...Zdumiona jestem w duszy...
Bardzo, bardzo ciesze sie, ze nie wyrzekles sie mnie i pozwalasz mi widywac Cie modlcego sie samotnie na górze...że tez widze kroczacego Cie po jeziorze...że powstaję do życia...
Wielbię Cię i dziękuję, Panie Jezu Chryste!

[Abuna Zygmunt]

Nie ma bardziej szalonych stwierdzeń jak te które wypowiada w swym liście do nas umiłowany uczeń Jezusa. Dotyczą one miłości jako OSOBOWEJ RELACJI NAS, WIERZĄCYCH LUDZI, Z BOGIEM, którego „nikt nigdy nie oglądał”. Gdy „miłujemy się wzajemnie, Bóg trwa w nas i miłość ku Niemu jest w nas doskonała”. Nie jest to czcza mrzonka rozkojarzonego duchowo człowieka, ale największa oczywistość, bo „udzielił nam ze swego Ducha” i na Nim opiera się nasza wiara. Jan dodaje: „Myśmy poznali i uwierzyli miłości, jaką Bóg ma ku nam”, oraz na koniec mówi:” W miłości nie ma lęku, lecz doskonała miłość usuwa lęk”.
Ciekawe jest bardzo, aby dostrzec tę prawdę w dzisiejszej Ewangelii (Mk 6,45-52), gdzie Jezus, po tym jak nakarmił cudownym pokarmem z Nieba wielki tlum ludzi i swoich uczniów, uczy ich teraz samodzielności, wysyłając samych na drugi brzeg, jako znak i przygotowanie do tego PRZEJŚCIA, jakie ich czeka wraz z całym Kościołem. Ważne jest aby zauważyć, że chociaż oni tego nie widzą, to On jednak jest z nimi cały czas i pojawia się w momencie krytycznym, gdy są w wielkiej trwodze, aby ich uspakoić swoim zbawczym :” „Odwagi, Ja jestem, nie bójcie się”. Jakże bliskie tego doświadczenia jest nasze :”Jezu, ufam Tobie”.

Niech nas błogosławi Bóg Wszechmogacy, Ojciec i Syn i Duch Świety.

[barmal]

Zwłaszcza ,że o tej miłości mówi umiłowany uczeń Mistrza.