nasz DOM

[ZoRo]

Zielone, dzikie wino okalajace pobliski, dominikanski klasztor, stroi sie powoli w jesienna czerwien; mozna powieziec - obumiera radosnie...
W moim pokoju przyjemnie ciep³o...Spotykanie sie z poezj± Abuny, kazdorazowo jest nowa przygoda. Czy Wy, Drodzy DOMownicy, te¿ czytacie te wiersze, podobnie jak ja - z ciaglym zadziwieniem, ze tak bardzo przylegaja one do naszego "ja", do naszych zyciowych wzruszen, odkryc, a i pora¿ek tez? A wiêc - moze kolorowa juz jesien, to pora na kolejn± z nimi przygodê...? Zapraszam...

¶lubowanie

¶lubowa³em pochylonej nade mn±
topoli czy brzozie
dzisiaj dobrze ju¿ tego nie pamiêtam
wiem ¿e chodzi³o o drzewo rosn±ce w naszym ogrodzie
wiem ¿e le¿a³em wtedy na wznak w wysokiej trawie
i ¿e wysoko nad ga³êziami drzew
przesuwa³ siê wolno dostojny rój bia³ych chmur

wiem ¿e wp³yn±³em wtedy na g³êbokie wody wyboru
i ¿e to zrozumienie które siê wówczas pojawi³o
przybra³o postaæ przyrzeczenia którym po dzi¶ dzieñ
jak w±t³± ³ódk± p³ynê w moim chybotliwym rejsie do nieba

Wiêkszy

wiêkszy jeste¶ ani¿eli ksi±g opas³e tomy
wiêkszy od naukowych opracowañ
wnikliwych analiz
badañ prowadzonych
przez ró¿norakie szko³y
du¿o wiêkszy ani¿eli tekst
poczwórnie nawet skorygowany
logicznie podzielony na rozdzia³y
opatrzony w tytu³y
rozmieniony na kartki
wiêkszy ni¿ nasze ludzkie rozumienie prawdy
i w³a¶nie dlatego w sposób dla nas nie zrozumia³y
sta³e¶ siê ma³y jak najmniejszy z ludzi
aby byæ z nami – z ka¿dym cz³owiekiem
i aby¶my my mogli byæ w Tobie

Znak drogowy

z³y cz³owiek powiedzia³ do mnie
marny ¶mieciu usuñ mi siê z drogi
bo jak robaka ciê rozdepczê

z³y cz³owiek nie wiedzia³
bo pycha odebra³a mu rozum
¿e by³em mu danym od Boga znakiem
wskazuj±cym kierunek jego drogi

Udawanie

licha gar¶æ odczuæ zosta³a
kilka zwiêd³ych u¶miechów
wró¿enie babki nie na dwoje
zosta³a pod brod± rêka
g³êbsze zmarszczki na czole
natrêtna mucha wspomnieñ
kelnerska porêka szczê¶cia
za drobne na stole
orkiestra odp³ywaj±ca za morze
palta w po¶piechu
oddechy jak miechy
parasol do rêki
czapka na g³owê
torebka
rozp³ywa siê panienka
lekko jak mgie³ka
ciê¿ko
jak kamienie Syzyfowe
do nieba
do piek³a
nikt tego nie powie
orkiestra gra nie¶lubne tango
jest ju¿ dzieñ prawie
zimno na dworze
du¿y paj±k zmêczenia
ziewaj±c pajêczynowo
przeszed³ siê po po¶cieli
jak pijak po lodzie
a jeszcze wiêkszy od niego
i jeszcze bardziej ponury
¿ó³w samotno¶ci
wtuli³ swój du¿y kwadratowy ³eb w poduszki
udaj±c ¿e ¶pi
i ¿e nie cierpi

Za cicho

dwa kasztanowce cicho stoj± za oknem
cicho rosa na li¶ciach w szkliste krople urasta
wczorajszy smutek cicho dogorywa we mnie
cicho na moich powiekach noc blednie i powstaje ranek
za cicho ¿eby uwierzyæ
¿e dzisiaj bêdzie inaczej

Wiersze O.Zygmunta Kwiatkowskiego

[barmal]

Dziêkujê

[Abuna Zygmunt]

Zosiu, widze ze twoje wstepy robia sie coraz bardziej poetyckie.

[barmal]

Piêkne s±