Czytanie pierwsze
(Pwt 6,2-6)
Mojżesz tak powiedział do ludu: "Będziesz się bał Pana, Boga swego, zachowując wszystkie Jego nakazy i prawa, które ja tobie rozkazuję wypełniać, tobie, twym synom i wnukom, po wszystkie dni życia twego, byś długo mógł żyć. Słuchaj, Izraelu, i pilnie tego przestrzegaj, aby ci się dobrze powodziło i abyś się bardzo rozmnożył, jak ci przyrzekł Pan, Bóg ojców twoich, że ci da ziemię opływającą w mleko i miód. Słuchaj, Izraelu, Pan, Bóg nasz, Pan jest jedyny. Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego serca swego, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił. Niech pozostaną w twym sercu te słowa, które ja ci nakazuję".
Czytanie drugie
(Hbr 7,23-28)
Bracia: Wielu było kapłanów poprzedniego Przymierza, gdyż śmierć nie zezwalała im trwać przy życiu. Jezus, ponieważ trwa na wieki, ma kapłaństwo nieprzemijające. Przeto i zbawiać na wieki może całkowicie tych, którzy przez Niego zbliżają się do Boga, bo zawsze żyje, aby się wstawiać za nimi. Takiego bowiem potrzeba nam było arcykapłana: świętego, niewinnego, nieskalanego, oddzielonego od grzeszników, wywyższonego ponad niebiosa, takiego, który nie jest obowiązany, jak inni arcykapłani, do składania codziennej ofiary najpierw za swoje grzechy, a potem za grzechy ludu. To bowiem uczynił raz na zawsze, ofiarując samego siebie. Prawo bowiem ustanawiało arcykapłanami ludzi obciążonych słabością, słowo zaś przysięgi, złożonej po nadaniu Prawa, ustanawia Syna doskonałego na wieki.
Psalm
(Ps 18,2-3a.3bc-4. 47 i 51ab)
REFREN: Miłuję Ciebie, Panie, mocy moja
Miłuję Cię, Panie,
mocy moja,
Panie, Opoko moja i twierdzo,
mój wybawicielu.
Boże, skało moja, na którą się chronię,
tarczo moja, mocy zbawienia mego i moja obrono.
Wzywam Pana, godnego chwały,
i wyzwolony będę od moich nieprzyjaciół.
Niech żyje Pan, niech będzie błogosławiona moja Opoka.
Niech będzie wywyższony mój Bóg i Zbawca.
Ty dajesz wielkie zwycięstwo królowi
i okazujesz łaskę Twemu pomazańcowi.
Aklamacja
(J 14,23)
Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i do niego przyjdziemy.
Ewangelia
(Mk 12,28b-34)
Jeden z uczonych w Piśmie zbliżył się do Jezusa i zapytał Go: "Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?" Jezus odpowiedział: "Pierwsze jest: "Słuchaj, Izraelu, Pan, Bóg nasz, Pan jest jedyny. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą". Drugie jest to: "Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego". Nie ma innego przykazania większego od tych". Rzekł Mu uczony w Piśmie: "Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznieś powiedział, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego daleko więcej znaczy niż wszystkie całopalenia i ofiary". Jezus widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: "Niedaleko jesteś od królestwa Bożego". I już nikt więcej nie odważył się Go pytać.
Słysząc: „Będziesz się bał Pana…”, na ogół reagujemy odruchem, ze to nie dla nas, ze chodzi o pogańską albo starotestamentalną religijność, bo nasz Bóg jest miłosierny i kocha wszystkich i zawsze i w ogóle jest tak dobry, że powinniśmy się bać jedynie jakiejkolwiek obawy wyrażonej w stosunku Niego. W ten sposób eliminujemy Go z naszego życia, przypominając sobie o Nim tylko okazjonalnie, jako miłą tradycję, bo tę niemiłą, związaną z krzyżem najczęściej wolimy omijać.
Nie tylko zakłamujemy w ten sposób prawdę religijną, ale sami sobie szkodzimy, bo spłycamy nasze życie, zarówno jednostkowe jak i wspólnotowe, naszą kulturę, a więc wszystko: nasze szkolnictwo, sądownictwo, politykę, rozrywki, życie towarzyskie, rodzinne. Nasza religijność świadczy o naszej wierze w sens życia i o nim decyduje. (Pwt 6,2-6)
Prawdziwa religijność to miłość Boga „z całego serca, całej duszy i wszystkich sił”. Taki jest nakaż Bozy i paradoksalnie jest to wyraz Jego nieskończonej miłości, rozwiązujący nasz podstawowy dylemat życiowy odnoszący się do sensu życia. Chociaż miłością nie można komenderować i bezsilne są w stosunku do niej najsurowsze nawet nakazy, to jednak w jednym jedynym wypadku taki nakaz jest nie tylko skuteczny, ale i zbawczy - tylko wówczas - gdy miłość jest w stanie uśpionym, nieświadoma siebie samej, wystraszona albo stłamszona przez grzechy swoje i cudze… Wówczas nakaz budzi ją do życia, podaje jej rękę, podnosi, przywraca jej godność nie tylko Bożego stworzenia, ale Bożego Dziecka. Na tym właśnie polega Ewangelia, czyli Dobra Nowina. (Pwt 6,2-6)
Miłuję Cię, Panie,
mocy moja,
Panie, Opoko moja i twierdzo,
mój wybawicielu.
Boże, skało moja, na którą się chronię,
tarczo moja, mocy zbawienia mego i moja obrono (Z Ps 18)
„Rozumna odpowiedź” („Jezus widząc, że rozumnie odpowiedział”) zbliża do Królestwa Bożego, ale jeszcze do niego nie wprowadza. Do tego potrzebne jest konkretne, życiowe zaangażowanie i potrzebne jest aby poznać i związać się z Chrystusem, jako Panem i Zbawicielem. Nie jest jeszcze wszystkim nawet wykwit najlepszych emocji w sercu człowieka, ale wpisanie go w misterium Kościoła, w jego sakramentalny wymiar, nie jako biurokratyczny wymóg do spełnienia, ale jako szansa uczestniczenia w mistycznej modlitwie, która nas przerasta i świętości do której musimy dorastać aby móc dotrzeć do pełni Zbawienia. (Mk 12,28b-34)
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie moesz zacza plikw na tym forum Nie moesz ciga zacznikw na tym forum
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Rejestracja
Zaloguj
