nasz DOM

[Abuna Zygmunt]

Czytaliśmy go i komentowalismy razem.
Teresa i Marta, siostry Zosi chcą je opublikować, równiez z myślą o nas.

Oto co zanotowałem czytajac ostatni fragment pamietnika. Ileż one mówią o życiu duchowym Zosi i jak bardzo ja można dzieki nim rozumieć, jak bardzo miec ufność w jej wstawiennictwo, również dzisiaj u Boga.

Dziękuję Ci, Boże, że mnie tak pięknie poprowadziłeś. Tak, wiem, że gdy będę działać w imię Twoje, gdy będę wierzyć, że TY jesteś ze mną, choćbym zginęła - nie zginę. Nie boję się niczego, Chcę jedynie umieć Cię słuchać. Dzięki Ci, Duchu Święty, za dary, którymi mnie obdarzyłeś. Dziękuję. I boję się przestrogi, że bluźnierstwo przeciwko Duchowi Św. nie zostanie wybaczone.
5.IX. 1980

Do końca była wdzięczna Bogu za wszystko. Nigdy nie widziałem ją lamentującą, za to często i wręcz ciągle troszczącą się o innych i ciągle ich obdarowującą modlitwą i wszystkim co znajdowala pod ręką (nieustannie dawała mi jakies intencje mszalne do odprawienia)
„Choćbym zginęła – nie zginę” . Jakie to piękne. Brzmi jak „Jezu, ufam Tobie”.

Już wiem, że jedyną radością w moim życiu będzie radość wypływająca z pomocy ludziom, którym moja pomoc jest potrzebna. Radość poprzez krzyż. Innej drogi dla mnie nie ma. A właściwie - jest. Jest to, co było. Ale tego nie chcę. Nie chcę dla siebie niczego. Poza chlebem na dziś, poza dachem nad głową i okryciem. Wstąpienie do zakonu byłoby łatwiejszą drogą od tej, którą właśnie obrałam.

Jej życie było stanem konsekracji zakonnej.

Boję się napisać, że pielgrzymką wyprosiłam sobie zdrowie u Matki Bożej. Szłam, by podziękować, ale nie na tej zasadzie, jaką David Wilkerson dziękował z góry za potrzebne 15 tys. dolarów. Nie podoba mi się ten sposób modlitwy. Nie śmiałam o nic dla siebie prosić. Przy obrazie oddałam się cała w służbę ludziom, narodowi. I to będzie moją przyszłością.

Wierzę, że właśnie w ten sposób jest z nami.