nasz DOM

ZoRo · Miejscowosc: Warszawa

https://www.deon.pl/161/a...zebaczeniu.html
Trzy kroki ku pokojowi serca - o przebaczeniu
o. Mateusz Hinc OFM

Ciekawe, �e w naszych nowoczesnych i skomputeryzowanych czasach spotykamy coraz wi�cej ludzi, kt�rzy, prze�ywaj� ogromne dramaty zwi�zane z poczuciem winy i odrzucenia. Wielokrotnie ju� s�ysza�em: "Ojcze, jestem pot�piony". Kiedy pytam dlaczego, otrzymuj� bardzo podobne odpowiedzi: "Zgrzeszy�em", "Jestem s�aby", "Nie mo�na wybaczy� tego, co zrobi�em".

Niestety, wcale nierzadko takie podej�cie prowadzi do za�ama� i dramat�w. Natomiast kiedy udaje mi si� z tymi osobami "pracowa�", okazuje si�, �e pod tymi dramatami istniej� inne, nieu�wiadomione przyczyny do�wiadczanego zagubienia. Mo�na tam znale�� m.in. bardzo wysokie (nierealne wprost) wymagania, jakie sobie stawiaj� czy te� niewiar�, �e B�g mo�e im wybaczy� (innym tak, ale im nie!), czy wreszcie nienawi�� siebie.

Wydaje mi si�, �e mamy trzy poziomy do przej�cia, aby m�wi� o przebaczeniu czy pojednaniu. Mamy Boga, nas i drugiego cz�owieka.

Pojednanie z Bogiem

Co do Boga, to nie powinni�my mie� k�opot�w. Je�li czytamy Pismo �w., to odkrywamy, �e B�g nie jest jak cz�owiek. Wystarczy przypomnie� sobie przypowie�� o marnotrawnym synu i dobrym ojcu. B�g nas kocha i wie, �e jeste�my zranieni przez grzech, �e upadamy. Jezus udowodni�, i� nie szed� do doskona�ych faryzeuszy, ale do upadaj�cych i grzesznych celnik�w.

Co wi�cej, przebaczenie Boga nie ma granic. Pami�tacie opowiadanie Jezusa o dw�ch s�ugach? Jeden by� winien panu 10000 talent�w (gdzie� przeczyta�em, �e to r�wnowa�no�� 20 milion�w dolar�w). Ca�y doch�d Galilei i Perei z podatk�w wynosi� 200 talent�w a roczny doch�d Heroda oko�o 900. I pan darowa� mu ten d�ug. Wsp�s�uga by� winien bohaterowi przypowie�ci 100 denar�w, tj. oko�o 40 dolar�w, ale nie doczeka� si� darowania tej nale�no�ci. Jezus opowiedzia� to wstrz�saj�ce zdarzenie, aby u�wiadomi� wszystkim r�nic� pomi�dzy skal� przebaczenia Boga, a naszego… A jednak, pomimo tego, �e znamy te r�nic�, wielu ma powa�ne trudno�ci z uwierzeniem, �e B�g przebacza!

Przebaczenie sobie

Kwestia druga, i chyba najtrudniejsza, to przebaczenie sobie samemu. Jako� nie potrafimy dostrzec faktu, �e jest z nami jak z drzewem. Jedna uschni�ta ga��, dziupla czy rozrastaj�ca si� huba nie �wiadczy o tym, �e drzewo jest z�e. Jest to wa�ne spostrze�enie gdy�, po pierwsze, ka�dy z nas nosi w sobie zranienia. A po wt�re, trzeba sobie wreszcie u�wiadomi�, �e nasze rany cz�sto si� nie goj�, bo nie potrafimy przebaczy� sobie samemu albo temu, kto nam je zada�. A przecie� przebaczenie jest uzdrawiaj�ce.

Nie chcia�bym upraszcza� rzeczywisto�ci, ale pokusi�bym si� o stwierdzenie, �e cz�sto nie wierzymy w Bo�e przebaczenie, ani nie przebaczmy bli�nim tylko dlatego, �e nie potrafimy przebaczy� sobie samym. Na pytanie, dlaczego tak si� dzieje, nie ma �atwej i prostej odpowiedzi. Wydaje si�, �e sporo zaszkodzi� nam humanizm i jego wiara w nieograniczone mo�liwo�ci cz�owieka.

Pomi�dzy chrze�cija�stwem a humanizmem znajduje si� bardzo delikatna i cienka granica. Mo�na jej nie zauwa�y�. Ot� chrze�cijanie zawsze d��yli do doskona�o�ci. Chcieli by� jak najlepsi. Wystarczy wspomnie� cho�by ojc�w pustyni z pierwszych wiek�w. Humanizm r�wnie� proponuje d��enie do doskona�o�ci. Z ma�� r�nic�: chrze�cijanin zawsze liczy na pomoc Boga i wie (albo powinien wiedzie�), �e grzech pierworodny sprawi�, �e jeste�my lud�mi s�abymi i upadamy. Humanizm natomiast uwa�a, �e cz�owiek mo�e wszystko. Wbrew pozorom, konsekwencje tych r�nic s� powa�ne.

Po pierwsze chrze�cijanin d��y do doskona�o�ci dla Boga, czyli po to, aby by� bli�ej Niego, aby mie� z Nim lepszy kontakt, aby otworzy� si� na Jego mi�o��. Humanista za� d��y do doskona�o�ci dla samego siebie: aby si� dobrze z tym czu�, aby ludzie go podziwiali, aby by� kim� wa�nym dla innych.

Druga konsekwencja opisanej powy�ej r�nicy jest powa�niejsza. Je�li chrze�cijanin pope�ni grzech, upadnie to rodzi si� w nim �al, w centrum kt�rego jest B�g - Mi�o��. Cz�owiek przesi�kni�ty ideami humanizmu ma poczucie winy ze wzgl�du na siebie: to JA zgrzeszy�em, to JA upad�em, to JA zawiod�em. W centrum jestem JA. Takie poczucie winy cz�sto niestety prowadzi do za�ama�, odrzucenia siebie, pogardy. Warto sobie przypomnie� �w. Paw�a, kt�ry pisa� w Li�cie do Rzymian o tym, jak walcz� w nim stary i nowy cz�owiek. Nowy cz�owiek ma wiele dobrych pragnie�, ale kiedy pojawi si� "stary cz�owiek" to Pawe� robi to, czego nie chce. Podkre�lam ten fragment, gdy� nie ma w nim akceptacji z�a i grzechu. Nie jest te� �atwym usprawiedliwianiem siebie, ale poddaje nam istotn� wskaz�wk� dotycz�c� �alu za grzechy i winy. Ot�, je�li pope�ni� z�o i zaczynam na siebie krzycze�, wyzywa� siebie samego ("A obieca�em… a czemu znowu to zrobi�em… a jestem taki i owaki…") to nie ma we mnie �alu. Prowadzi to tylko do poni�ania siebie samego, do niszczenia siebie a nie do dojrza�ej odpowiedzialno�ci za z�o! Zamiast krzycze� na siebie powinienem powiedzie� jak �w. Pawe�: "Tak, ja to zrobi�em. To m�j grzech. Tobie go Bo�e oddaj�. Pom�, bo sam nie dam rady…"

Skoncentrowanie na sobie nie prowadzi do prawdziwego �ALU za winy i grzechy, ale co najwy�ej do niszcz�cego nas POCZUCIA winy.

Pojednanie z bli�nim

Pozostaje nam jeszcze jedna trudna kwestia: przebaczenie drugiemu. Ilu z nas chcia�oby by to uczyni�, a nie potrafi? Ca�y czas nosimy w sobie �al, poczucie krzywdy, itd. Cz�sto jeste�my bezsilni. Nie tylko nie potrafimy przebaczy�, ale s� i takie chwile, w kt�rych nie chcemy CHCIE� przebaczy�. Chocia� zacz�� nale�a�oby od przypomnienia, �e przebaczenie chrze�cija�skie jest aktem woli. Wcale nie oznacza, �e je�li przebacz�, to automatycznie zapomn�. Nieprawda! By�oby to za pi�kne! Uwa�am, �e warto odr�ni� swoje serce, swoj� dobr� wol� od pami�ci, szczeg�lnie tej emocjonalnej. Bo to, �e przebacz�, �e modl� si� za osoby, kt�re mnie zrani�y, nie oznacza, �e gdy je widz�, to co� mnie w do�ku nie �ciska. Do zapomnienia jest bardzo d�uga i nie�atwa droga. Zatem mog� przebaczy�, ale musz� si� liczy� z tym, �e od czasu do czasu co� mi si� przypomni. Bylebym pami�ta�, �e przebaczy�em!

Etapy przebaczania

A samo przebaczenie, szczeg�lnie trudnych spraw, nale�y te� do ci�kich zada�. Niekiedy pojawia si� konieczno�� podj�cia konkretnych krok�w. Pierwszy krok to prze�ycie raz jeszcze zadanego nam b�lu. Jest to potrzebne, aby wyrwa� o�cie�, jaki w nas tkwi. Nie chodzi o rozdrapywanie ran! Kiedy prze�ywamy ponownie to, co si� sta�o, mo�emy spojrze� na to inaczej. Mo�emy wyrazi� nasz b�l i gniew. Ale do tego potrzebny jest kolejny element: dystans. Kiedy co� sta�o si� chwil� temu, nasze emocje s� tak silne, �e pr�ba rozwi�zania kwestii mog�aby jedynie j� pogorszy� czy pog��bi�. Potrzebny jest czas. Oczywi�cie nie za d�ugi, bo z czasem narastaj� kolejne emocje, zmieniaj� si� wspomnienia, mo�e doj�� do wypaczenia w naszej pami�ci ca�ej bolesnej historii. Zatem bez zdrowego dystansu nie jeste�my w stanie spojrze� w twarz osobie, kt�ra nas skrzywdzi�a.

Trzecim krokiem jest ocenienie obiektywnie, co w�a�ciwie nas zrani�o? Czy tylko s�owa, czy gest? A mo�e za tymi s�owami sta�o co� innego? Pami�tajmy, �e warto sobie samym m�wi� prawd�, bo tylko ona nas wyzwoli.

Ostatnim, czwartym krokiem mo�e by� wyzwolenie si� spod w�adzy tego, kto nas zrani�. O co chodzi? Kiedy kto� nas zrani, zdarza si�, �e ci�gle my�limy o nim, o tym, co ten drugi nam zrobi�. W naszym umy�le rodz� si� "s�odkie" pomys�y zemsty, albo d�ugie dialogi z "agresorem", w kt�rych my niby wygrywamy. Ale to nic to nie zmienia. Gorzej, bo pog��bia nasz� frustracj� i tylko nas z�era, niszczy od �rodka. Dop�ki tak si� dzieje, cz�owiek ten, czy zdarzenie ma przez to ca�y czas w�adz� nad nami! Wyzwolenie przychodzi, gdy z nim porozmawiamy, wyja�nimy czy powiemy: "przebaczam".

Aby to jednak nast�pi�o potrzebne jest przebaczenie sobie samemu i uwierzenie, �e B�g mnie kocha i przebacza. A, i u�wiadomienie sobie, �e wszyscy jeste�my tylko lud�mi s�abymi, kt�rym mo�e przytrafi� si� b��d i grzech… Ale mamy Ojca, kt�ry zawsze przebacza i uzdrawia tr�dowatych.