nasz DOM

Abuna Zygmunt · Abuna Zygmunt Miejscowosc: Aleppo

Mowa tronowa Pawła
(Dz 20,17-36)

Zupełnie czego innego można było się spodziewać po oficjalnym wezwaniu Pawła, aby opuścić Efez i stawić się w Milecie, w pilnych sprawach Kościoła. Czego innego mógł się jednak spodziewać tylko człowiek, który nie znał ani Pawła, ani Kościoła. Wiadomo było przecież, że nie będzie to ze strony Pawła mowa tronowa.

To co wówczas powiedział Paweł, można było krytykować, że jest zbyt ogólne, czego przykładem może być sam wstęp jego przemówienia: „Uważajcie na samych siebie i na całe stado”. Potem dodał: „Stado, nad którym Duch Święty ustanowił was biskupami”, co zmienia jednak zasadniczo postać rzeczy, gdy się im przypomina w tak ważnym momencie, że nie są oni właścicielami stada, ale jest ono powierzone ich pieczy przez samego Boga i przed Nim są przeto w pierwszym rzędzie odpowiedzialni.

Kończy się to ogólne wezwanie celnym stwierdzeniem, że Bóg nie powołuje się tutaj na żadne swoje oficjalne prerogatywy, ale że „nabył On Kościół własną krwią”. Nie tyle chodzi Mu zatem o posłuszeństwo Prawu, ile o moralną słuszność, wywodzącą się z Prawdy. Tą Prawdą jest zaś Jezus Chrystus, przez swoje paschalne dzieło Zbawienia.

Ponieważ początkowe: „Uważajcie (!)”, znaczy tyle co : bądźcie czujni, albo miejcie oczy otwarte, albo nie dajcie się zwieść wygodnym pozorom, należało pójść dalej i wyjaśnić, że chodzi w tym ostrzeżeniu o pewien rodzaj duchowego ubóstwa, wskazując na podwójne zagrożenie: z jednej strony chodzi o „wilki” które będą atakować Kościół od zewnątrz, z drugiej zaś, o te przebrane w owcze skóry, które stanowią zagrożenie wewnętrzne.

Pierwsze wrażenie jest takie, że wobec tych zagrożeń Paweł okazuje się zupełnie bezradny i nie daje żadnego oręża tym których wzywa do czuwania i do obrony Kościoła. Okazuje im tylko swoje osobiste wzruszenie i nic ponad to. Jego emocje są rzeczywiście intensywne i szlachetne, ale praktycznie nic pozytywnego nie wnoszą do całej zaistniałej sytuacji, chyba, że … że spojrzy się na to co powiedział Paweł głębiej.

Starając się to zrozumieć, można dostrzec, że wcale mu nie chodzi o łzawą manifestację jego przywiązania do wspólnoty Kościoła, na przekór nawet temu co wyrażają jego gesty i jego słowa : „Czuwajcie, pamiętając, że przez trzy lata we dnie i w nocy nie przestawałem ze łzami upominać każdego z was”. Nie jest to jednak mówienie o własnych zasługach, aby zasłużyć na dobre o nim wspomnienia, ale dyskretne przypomnienie zebranym biskupom, że prawdziwa troska o Kościół nie jest zwykłym tylko urzędowaniem, ale głębokim, osobistym zaangażowaniem.

Następne zdanie wyjaśnia, że to zaangażowanie posiada teologiczną głębię zawierzenia się Bogu : „A teraz polecam was Bogu i słowu Jego łaski władnemu zbudować i dać dziedzictwo ze wszystkimi świętymi”. Chodzi o miłość i o wiarę ukierunkowane nieustannie na Chrystusa, bo tylko w Nim jest nasze Zbawienie – innej drogi nie ma. Prawdziwie zatem czuwa tylko ten, kto o Nim nieustannie pamięta!

Dlatego zrozumiałe, że na koniec, „Po tych słowach upadł na kolana i modlił się razem ze wszystkimi”. Modlitwa stanowiła logiczne dopełnienie całego spotkania i najlepiej świadczyła o autentyczności słów Pawła, które były zorientowane na Boga i Jego obecność we wspólnocie Kościoła. Naturalne jest, że przerodziła się ona w ufne dziękczynienie, czyli w Eucharystię, w mistyczną więź pomiędzy wszystkimi biorącymi w niej udział i całym Kościołem oraz z Tym który jest jej źródłem i spełnieniem i który jest również jej Sercem - Jezusem Chrystusem. Celebracja eucharystyczna jest zbawczym skarbem Kościoła - wyrazem jego autentycznej czujności duchowej i jego chwalebnego spełnienia w obiecanym przez proroków Królestwie Bożym.